Zondag 6 september: veel wind en pech

Vandaag staat er veel wind, 5-6 beaufort. Dat is nog niet zo erg, maar omdat de wind uit het Oosten komt, zijn de golven enorm. De bedoeling is dat we Amerikanen aan boord meenemen en een onderlinge wedstrijd gaan varen. Wij nemen 4 gasten aan boord en varen wel uit, maar laten de wedstrijd voor wat het is. Als oudste en langzaamste schip maken we toch geen schijn van kans, en het water is zo knobbelig dat we liever de boel heel houden.

Dat lukt ons echter niet, want door al het geslinger onderweg breekt de gaffel. Bedrukt zoeken we de haven weer op, in de wetenschap dat er genoeg experts op de andere schepen zijn om ons te helpen. Als de skutsjes al zeilend aankomen door het wirwar van geankerde jachten, hebben we snel het advies van de experts wat te doen. Iemand van de American Yacht Club rijdt ons bereidwillig naar de Home Depot (een soort Gamma) waar we de benodigde materialen inslaan; als dank geven we haar zoon van 15 een paar Heineken sokken..

We zijn op tijd terug voor het Labour Day Buffet, op het grasveld met een machtig uitzicht over het water. Lange tafels met al het eten wat je kunt bedenken... We doen ons tegoed, drinken een biertje en bewonderen het fraaie clubhuis. Een oude man van 86, die 's middags op een van de schepen meevoer, is niet naar huis te krijgen. “Het is hier in 10 jaar niet zo gezellig geweest”, zegt hij. Trillend van de Parkinson probeert hij weer een wijntje in te nemen.

Zaterdag 5 september: heet en zwemmen

's ochtends gaan we met de watertaxi naar de supermarkt en slaan we voorraden in. Iemand is zo vriendelijk om die per auto naar de schepen te brengen...
Als we wegvaren, verbazen de Amerikanen zich over hoe 6 schepen aan elkaar geknoopt op de vierkante meter gewoon omdraaien, los gooien, de zeilen hijsen en wegvaren... Wij gaan eerst even dieselen: 69 gallon voor 225 dollar. Stukken goedkoper dan in Holland!

Het is erg warm en geen wind. Dus de lappen blijven omlaag en we ankeren om te zwemmen. Lekker zout water! Om ons af te spoelen, gaat de doucheslang door het badkamerraampje naar het gangboord. We vermaken ons prima.
Anker op gaan we per motot naar Rye, waar we gastvrij worden ontvangen in de Amrican Yacht Club. Hier komen de (rijke) inwoners samen om te socializen, te tennissen, te zwemmen en misschien te varen. 's Avonds hebben we BBQ in de tuin naast de pool. Op een groot doek draait een film over skûtsjesilen. Rozig maar voldaan zoeken we onze kooi op.

Vrijdag 4 september: door Hell Gate

Op tijd op en wat zien we aan de kade naast ons: de Queen Mary 2 is naast ons afgemeerd. Wat een bak van een schip! We gaan op tijd varen, voor het eerst door de beruchte Hell Gate. Onderweg passeren we toeterend de Flinterduin, waar de laatste schepen worden gelost.

Na Hell Gate gaan de zeilen omhoog, maar de wind staat tegen. Kruisend tegen stroom schiet niet op, en de politie en coast guard die onze armada begeleiden, zeggen dat we moeten opschieten. “Dit is een belangrijke vaarroute, die we snel moeten passeren.” We ontmoeten slechts 1 vrachtschip en voor de rest jachten...

We varen door naar Port Washington, een mooie baai aan de Long Island Sound, met zeer veel grote en dure huizen (zelfs in deze tijden). We liggen 7 dik aan een kade en krijgen veel bekijks. Normaal liggen de schepen hier noooooit naast elkaar! Amerikanen komen graag aan boord voor een rondleiding en verbazen zich enorm. Rijkelijk geven we flessen beerenburg mee (we hebben toch 12 dozen van de sponsor gekregen – alleen al voor Sterre) en delen blokjes Old Amsterdam uit.

's Avonds lopen Erik en Arjen naar een jachtclub in een oud, statig landhuis en ze nemen daar een frisse douche. Met een watertaxi (gratis) komen ze terug; als dank gaat er weer een fles Sonnema over naar een nieuwe eigenaar die dit bijzondere, medicinale elixer mag gaan ervaren...

Donderdag 3 september: wachten op het lossen

Rond 11 uur zijn we bij de Brooklyn Navy Yard waar de eerste schepen al zijn gelost. Wij zijn echter nog lang niet aan de beurt. Samen met andere eigenaren zitten we uren te wachten tot de schepen weer water “onder de kiel” hebben.

Sterre is als laatste platbodem rond 5 uur aan de beurt. We schrikken van de roeststrepen en roestwater, maar verder is alles ongedeerd. Een dik uur later stomen we met 6 schepen op naar Atlantic Basin. Het is prachtig om met ondergaande zon, in Manhattan de lampjes aan te zien gaan, en onder de verlichte Brooklyn Bridge door te varen. Prachtig, op deze eerste dag!
Het is al donker als we afmeren. Vermoeid maken we het schip op orden, zetten alles weer op zijn plaats en dragen het zeil naar buiten op he dak. En daarna: lekker in ons eigen bed slapen! Heerlijk...

Don't know where or when...

Morgenochtend vroeg verlaten we het hotel. De vraag is wanneer en waar we dan weer internetverbinding hebben om een volgende bijdrage te kunnen plaatsen. We (en onze trouwe schare lezers) zullen wel zien...
Vast en zeker is dat al weer snel genoeg, en hoeven we niet te wachten tot we terug zijn in Nederland. Daar ligt thuis en op kantoor vast genoeg werk te wachten...

(deze foto namen we van een architectenkantoor in NYC. Het zal je werkplek maar zijn...)

Aangekomen!

Sterre is gearriveerd! Bijgaande foto is het bewijs. Rond 6 uur 's avonds stonden we bij pier 17 (South Street Seaport) te wachten toen ineens de Flinterduin om de hoek van Governors Island verscheen. Wat een reusachtig gevoel, om na ruim 2 weken de schepen weer terug te zien!

De Flinterduin maakte nog een rondje om Governors Island, waarna het ons passeerde en onder de Brooklyn Bridge doorvoer naar de Brooklyn Navy Yard.  Daar worden de schepen woensdag gelost. Sterre is rond lunchtijd aan de beurt. Vervolgens kunnen we schoon schip maken, bevoorraden en donderdag weer vroeg los richting Long Island Sound. Eindelijk varen...

Overigens hebben we deze heuglijke avond beleefd samen met Roos en Leo Reichert uit Voorburg. Zij genoten van hun laatste dag vakantie in New York en zagen ook Sterre voorbij 'varen'.  Roos en Leo, dank je wel voor de leuke en gezellige avond, en een goede reis naar huis gewenst!

Het bewijs dat we in NYC zijn...

Ellis Island was heel indrukwekkend... 12 miljoen immigranten die hier werden gekeurd, ondervraagd en getest. Zo'n 2% kwam het beloofde land niet in en mocht per schip weer linea recta naar het thuisland terug!